We zijn er ons vaak niet van bewust, maar vanuit onze jeugd zijn we geconditioneerd. Dat heeft onder andere te maken met alle waarschuwingen die we kregen. Zoals, pas op dat je je niet verbrandt. Als je toch pijn ervaart en te laat was, dan heb je vast niet goed opgelet en is het jouw eigen schuld.
Nog een paar aangeleerde overtuigingen: Als iets niet goed voelt, dan is het niet oké en moet je vooral niet verder gaan. Als iemand je triggert en je wordt boos, dan heb je iets niet goed gedaan.
De grote vraag is of deze overtuigingen nu ook nog gelden. Of ligt er een andere uitnodiging voor jou?
Wanneer je reageert met boosheid en irritatie, dan is het vaak een teken dat je veel hebt gegeven. Iets of iemand is over je grens gegaan. Omdat er gestapelde emoties in je opgeslagen liggen. Op dat moment worden emoties getriggerd. Waardoor de hele boel aan het schudden is. Je reageert vaak kortaf op de persoon die je triggert. Degene die je liefhebt, krijgt vaak de volle laag.
Waarom? Omdat je voelt dat je vastzit en niet kan ontvangen, maar ook niet kan geven. Je voelt dat je het niet waard bent.
Je bent onbewust bang om je te openen voor de ander, want wat komt er dan bij je vrij? We willen niet dat de ander onze pijn voelt. Om deze pijn te onderdrukken ga je andere dingen doen. Je steekt al je energie in het vasthouden van een relatie, werk, loopbaan, ziekte en/of het gebruik van middelen (alcohol/drugs). Allerlei signalen, dat je niet afgestemd bent op plezier en positiviteit in je leven.
Hoe fijn zou het zijn als je irritaties anders kan zien. Dat je ze kan bekijken als een geschenk, als een cadeau om je te laten groeien, om je wereld te verruimen. Irritatie is niets anders dan dat je een grens tegenkomt. Wat zit er achter die grens? Wat als die grens niet meer nodig is? Daarachter zit ruimte. Hoe zou het zijn als je daar gebruik van maakt? Er zal dan veel positiviteit door je heen stromen, die je kan gaan delen met de mensen om je heen. Laat het feest dan maar beginnen.